Theatervoorstelling: De Sanseveria's Plaats en tijd: Lexor Theatre Heerlen, zaterdagavond Gezien door: Maud en Bert Hendriks (Landgraaf) Het enige waar Sanseveria's een hekel aan hebben is een temperatuur beneden 14 graden en te veel water. Plaats ze in de zon en ze blijven mooi. Anders wordt het als (de) Sanseveria's liedjes van vroeger gaan zingen en wanhopig op zoek zijn naar een man. Dan stromen de theaterzalen vol en zingen de bezoekers zachtjes mee met de verdampte smartlappen en melodietjes die eens prominent genoteerd stonden bij het radioprogramma 'Tijd voor teenagers'. Of te horen waren tijdens de 'Arbeidsvitaminen' op die altijd zonnige ochtenden toen huisvrouwen nog zwoegden met hun wastobben. Nee, veel water is er niet te krijgen in het theatercafé van Lexor en de temperatuur is ook in orde. Een uitstekend klimaat om de Sanseveria's te laten gedijen. "Ik heb ruim vijftig mensen moeten teleurstellen," constateert theaterbaas Lex Nelissen tevreden achter zijn bar. Niet zozeer omdat hij nee heeft moeten verkopen, maar meer omdat de zaal barstensvol zit met draagkrachtige, gesoigneerde veertigers en vijftigers die best een beetje willen zwelgen in weemoed. Mijmeren over dat (toen) opgelopen blauwtje, hun eerste liefde of gewoon een paar uurtjes verlangen naar een tijd waarin alles eenvoudig leek. Maud en Bert Hendriks behoren niet tot de mensen die spijtig thuiszitten. "Wij hebben onze kaartjes een poosje geleden cadeau gekregen", glundert de sportleraar. "Maar we waren toch wel naar deze voorstelling gekomen als dat niet het geval was geweest. We vinden dit muziekgenre gewoon aardig." Maud: "In interviewtjes komen de Sanseveria's altijd leuk over." In de zaal dreigt commotie te ontstaan wanneer een dame rechten meent te kunnen ontlenen aan haar tijdige reservering. "Ik wil niet te dicht bij de muziek zitten," roept ze verontwaardigd en schikt zich vervolgens. Hoog tijd voor het eerste nummer. Ria, Sandra en Vera openen met een liedje over jongens die altijd maar willen vrijen en nooit aan het stadhuis denken. Het trio is gekleed in okselnaakte, kreukvrije trivera-jurken en draagt gruwelijk ogende brillen. De zaal smult van zoveel geprovoceerde truttigheid. Bert Hendriks zingt bij sommige nummers hardop mee. Zangeres Vera blijkt een voorkeur te hebben voor mannen van het 'koiboi-achtige' type. "U begrijpt wel wat ik bedoel", voegt ze de aanwezigen zwoel toe. Een vrouw op de derde rij reageert prompt met een laag stemgeluid: "Ja, helemaal", verzucht ze. De zaal proest het uit. De Sanseveria's hebben een gemakkelijke avond in Heerlen met een publiek dat meeneuriet, klapt, herkent en vergeeft. Want de dialoogjes die het ene nummer met het andere moeten verbinden lopen niet altijd even gesmeerd. Maud: "Dat aan elkaar praten hoeft voor mij niet zo. Voor de rest heb ik mij prima geamuseerd. Ik moest tijdens de voorstelling terugdenken aan mijn vroegere speeltuin. Toen draaiden ze ook altijd deze muziek." Bert heeft een hoge hoed op van leadzangeres Ria. "Een prachtige stem, voor mij is ze nummer één!" In de bar mengen de Sanseveria's zich onder het publiek en drinken uit kleine glaasjes. Theaterdirecteur Nelissen straalt. door Peter Heusschen © Dagblad De Limburger