De Sanseveria's: kitsch op niveau Gezien: "De Sanseveria's borduren voort". In: Theater Lexor, Heerlen. Al jaren behoort het Zuid-Limburgse damestrio De Sanseveria's tot de lievelingen van het kleine podiumcircuit in de regio. Vooral bij het vrouwelijke publieksdeels scoren de dames Sandra, Ria en Vera onverminderd hoog. De rode draad van op zoek naar de juiste man' zal daar zeker aan bijdragen. Maar ook voor mannen blijft er voldoende herkenbaarheid over om van te genieten. In het nieuwe programma "De Sanseveria's borduren voort" doet het trio exact wat de titel belooft. Deze keer blijkt echter gaandeweg dat ze allerdrie op hetzelfde paard wedden. Hij heet Nico en is dezelfde als in het bekende liedje van Annie M.G. Schmidt: "Wij doen samen met één vrijer, hij heet Nico, Nico Meijer". Een liedje uit de oude doos dat het nog goed doet bij een publiek van gemiddeld veertigers. De Sanseveria's hebben dat uitstekend begrepen en kieperen daarom die hele doos vol jaren 60- en 70-successen om op het podium. De nadruk ligt op het eerste gezicht weer sterk op de beproefde camp-formule, die er voor zorgt dat echte sanseveria's vanachter de Belgische stammineevensters zijn opgerukt naar menig trendy living in Nederland. De aankleding, zowel van de dames als van het decor, ademt de slechte smaak die het tegenwoordig zo goed doet als je er maar ver genoeg in gaat. Petticoats, pumps, ruitjesgordijnen, plastic tafelkleedjes, neproosjes, gedichten uit de Candlelight-bundel en spelen dat de truttigheid er van af druipt. De dames voelen het haarzuiver aan en spelen dat het een aard heeft. En dan gaan we naar "De speeltuin", met omwegen langs de "Middellandse Zee, souvenir van mijn dromen", Heintje's "Mamma" en Sandy Shaw's "Puppet on a string". Tussendoor blijft Nico bellen en wordt de ongemakkelijke situatie duidelijk van de gedeelde vrijer. De herrie leidt tot een onzichtbare uitbarsting van zinloos geweld in de pauze, waarna het licht gehavende trio dapper verder zingt. "Samen onder moeders paraplu", Willeke Alberti's "Dagboek" en "Dan moet je m'n zuster zien". Een feest van kun-je-nog-zingen-zing-dan-mee. Ook voor een enkel eigen liedje draait het trio de hand niet om. De schutterigheid die daarbij om de hoek komt, kan echter ook weer gespeeld zijn, want dat is een van de aardige dingen van goeie kitsch zoals De Sanseveria's die brengen: je ziet op den duur de dubbele bodem niet meer. De vraag blijft wel hoe lang zo'n act houdbaar is? Mocht camp weer snel uitraken dan kunnen de Nederlandstalige covers-met-kwinkslagen, zoals die van "Marmor, Stein und Eisen bricht", verder worden uitgebouwd. Met de intelligente aanpak daarvan bewijzen De Sanseveria's dat zoiets veel leuker uit kan pakken dan de lach-of-ik-schiet-benadering van een groep als FietseFreem'. door Frits Nies © Dagblad De Limburger